Hooggespannen verwachtingen en vervulde wensen

In mijn vorige bericht, nu al weer een jaar geleden, schreef ik over de teruggevonden Australische tak van de familie. Naast het terugvinden van voorouders en hun verwanten, is een van de bijkomende pleziertjes dat er van tijd tot tijd nog springlevende familieleden opduiken, als je maar goed zoekt. Mij is dat geluk nu ten deel gevallen: kort geleden heb ik mijn achternicht Melissa in levenden lijve ontmoet!
Haar echtgenoot moest voor zaken in Europa zijn. Eerst reisden ze naar Denemarken en vervolgens kwamen ze enkele dagen naar Nederland. Het werd een prettige ontmoeting; we hebben met onze respectievelijke echtgenoten een dagje Zuid-Holland 'gedaan'. Het was Melissa's eerste bezoek aan Nederland en ze genoot met volle teugen van al het moois dat er in deze tijd van het jaar hier te zien is.

We hadden afgesproken in de lobby van hun hotel in Rotterdam. Herkenning was niet moeilijk: Melissa is een 'echte Post'! De eerlijkheid gebiedt mij hier te vermelden dat ze daarnaast heel veel foto's van zichzelf op Facebook heeft staan ;). De ontmoeting was vreemd en toch vertrouwd. Na het uitwisselen van de nodige formaliteiten haalde Melissa haar telefoon tevoorschijn en belde haar vader, mijn neef Daniël, die zich na zijn vestiging in Australië Don noemt. We hebben kort gefacetimed, waarbij ook zijn vrouw nog even in beeld kwam. Wat ben ik blij met deze techniek, waarvan we vroeger toch alleen maar konden dromen! Don's gezondheid is niet zo heel goed, dus we hebben het gesprek kort gehouden. Melissa had twee lieve cadeautjes uit Australië voor me meegebracht: een boemerang op een standaard en een prachtig werkje van kunstig uit hout gesneden inheemse diersoorten. Ze had zelfs haar best gedaan om cadeaupapier met typisch Australische afbeeldingen erbij te zoeken. Melissa is een blijvertje!
Via het oude centrum van Schiedam, waar de Posten enkele eeuwen gewoond hebben, zijn we naar Vlaardingen gereden, waar Melissa graag het huis wilde zien waar haar grootouders, vader, ooms en tantes hebben gewoond tot ze emigreerden. Wonder boven wonder (in Vlaardingen wordt graag oud gesloopt en nieuw gebouwd) staat het huis er nog. Om de hoek stond ook nog het huis waar mijn oma - Melissa's overgrootmoeder -  en mijn eigen vader enige tijd hebben gewoond. Ook een kijkje naar mijn eigen geboortehuis stond op het programma. Geen bijzondere huizen, wel bijzondere herinneringen.
Via het haventje van Maassluis en een tour door de 'Glazen Stad' onderbraken we de rit voor de lunch met de onvermijdelijke kroketten en gehaktballen op een terras aan de Markt in Delft.
Het was begin april, een prima tijd om de bollenvelden te gaan zien, dus dat deden we. Een bezoekje aan de Keukenhof mocht niet ontbreken, natuurlijk.
Omdat we nu helemaal in Holland-klompenland-stemming waren, besloten we even naar Kinderdijk te rijden voor het maken foto's van windmolens daar. Onderweg is geen seconde stilte gevallen. Melissa vertelde honderduit over de lotgevallen van haar familie. Ze heeft duizend verhalen. Het zou goed zijn als ze die opschrijft en op een dag publiceert. Het zal een bestseller worden!
Via allerlei binnenweggetjes en zelfs een veerpontje reden we terug naar Rotterdam, waar we als laatste bezienswaardigheid langs Hotel New York, het vroegere directiegebouw van de Holland-Amerikalijn, reden. Daar vandaan zijn in vroeger tijden veel schepen met emigranten vertrokken.
Terug bij hun hotel op het Weena hebben we kort afscheid genomen, beloofd elkaar nog eens op te zoeken en een traantje weggepinkt.
Dat is wat het speuren naar voorouders je dus ook kan brengen!

Aantal personen in mijn bestand: 122.991 (was 120.927)
Aantal personen met de achternaam Post: 15.808 (was 15.617)