Was het u al opgevallen dat ik net zo dol ben op parallellen als op kromme beeldspraak? Nee? Nou dan is de eerste zin van dit bericht al een mooi voorbeeld van het tweede. Goed. Terzake.
Mijn Australische avontuur was dus op niets uitgelopen. Toegegeven, de vakantie was fantastisch, maar ik was niet erg opgeschoten met de zoektocht naar de in het niets verdwenen familieleden. Als rechtgeaarde genealoog wil je toch graag alle feiten op een rijtje hebben, dat wil zeggen: ieder leven begint met de geboorte en eindigt in overlijden. Zo gaat het met iedereen die op dit moment overleden is. Over nog levende mensen en over degenen die nog geboren moeten worden kan ik niets zeggen, die moeten nog maar bewijzen dat ook zij sterfelijk zijn. Wie weet wat de wetenschap of de natuur ons nog brengen in de toekomst, dus. Terug in Nederland deed ik van tijd tot tijd een flauwe poging om nieuwe gegevens te achterhalen, maar hoe ik ook zocht, de Australische Posten bleven verstoppertje spelen.
TOT... ik op een gegeven moment zat te grasduinen in MyHeritage, het vanuit Israel opererende slimme internetprogramma, waar je al je genealogische gegevens gratis kunt storten, maar waar je moet betalen als je iets nuttigs van andere gebruikers wilt zien. Het programma maakt nu zelfs reclame op de Nederlandse televisie, wat ze veel nieuwe klanten zal opleveren. Het grote gevaar is dat beginnende genealogen menen dat alles wat in MyHeritage staat, betrouwbaar is, wat natuurlijk verre van waar is. Gebruikers kunnen hele stambomen bij elkaar liegen, de gegevens worden braaf overgenomen en in hun eigen stamboom gevoegd door onnozele medegebruikers die vervolgens zo trots als een pauw melden dat ze, dank zij MyHeritage, in korte tijd hun voorouders tot in de zestiende eeuw of zelfs tot Karel de Grote (een geliefde voorvader van velen) hebben gevonden.
Natuurlijk is het heel goed mogelijk om in weekend een groot aantal Nederlandse voorouders terug te vinden via bijvoorbeeld wiewaswie.nl maar ook dan zul je in de meeste gevallen naar een fysiek archief moeten om te verifiëren of degenen die de gegevens inklopte, zich niet vergist heeft. Bovendien bevat wiewaswie.nl nog niet veel gegevens van voor 1811.
Overigens heb ik een aantal jaren geleden ook wat van die jonge, verifieerbare gegevens in MyHeritage gezet, in de vage hoop dat iemand ooit zou reageren en vragen om nadere inlichtingen. Dat gebeurde niet. Maar toen ik een week of twee geleden min of meer uit verveling, nog eens op de site keek, zag ik dat er iemand was die mijn grootouders aan zijn of haar stamboom had toegevoegd. Ik kon niet rechtstreeks in haar (het bleek een dame te zijn) stamboomgegevens kijken, maar haar naam werd wel vermeld. De Deens klinkende achternaam deed een belletje rinkelen: het was toch niet... zou het... Een van mijn Australische neven was kort na aankomst getrouwd met iemand met diezelfde achternaam. Alleen de voornaam was anders.
De volgende stap was om de bewuste naam te googlen en vervolgens op te zoeken op FaceBook of LinkedIn. Het was een slag in de lucht, maar de moeite van het proberen waard. LinkedIn leverde niets op. Op Facebook had ik meteen succes. Er was een dame actief op FaceBook en ze woonde, ondanks haar Deense naam, blijkbaar in Australië. Ik heb meteen de stoute schoenen aangetrokken en haar een berichtje gestuurd. Binnen een minuut kreeg ik antwoord: ja, zij was de zuster van de vrouw van een van mijn neven, en ze had regelmatig contact met de dochter van het echtpaar, Melissa, mijn achternichtje. Ze gaf me haar e-mailadres. Ik stuurde haar een bericht terug met de feiten en achtergronden van mijn speurtocht en ze reageerde enthousiast, stuurde me wat wetenswaardigheden over de familie en plaatste mijn achternichtje op cc. Zo bleken mijn oudste neef en diens vrouw inmiddels overleden te zijn, net als mijn oom en tante, maar dat laatste vermoedde ik al. Alle andere neven en nichten, acht in getal, zijn nog in leven en zien elkaar elk jaar op Boxing Day in een park.
Melissa, dear Melissa
Er was ook zorgelijk nieuws. De vader van Melissa, mijn tweede neef dus, was toevallig die dag met ernstige longklachten in het ziekenhuis opgenomen. Het ging niet goed met hem. Melissa heeft met hem gesproken over het vernieuwde contact met zijn Nederlandse familie. Heel goed was het om te vernemen dat hij zich, hoewel hij bij vertrek uit Nederland pas zeventien jaar was, mijn ouders nog kon herinneren. Dit is een spannende tijd voor zijn gezin. We leven mee.
Melissa stuurde me ook nog wat foto's en kopieën van documenten over het naturalisatieproces van de Posten. Ik ben er verguld mee. Hierna zal ik nog eens schrijven hoe het de familie na vertrek uit Nederland in eerste instantie is vergaan: een bizar en angstaanjagend verhaal met goede afloop.
Aantal personen in mijn bestand: 120.927 (was 116.274)
Aantal personen met de achternaam Post: 15.617 (was 14.950)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten